evimin çok yakında mezarlık olması ne ironi, -böyle benim gibi- ölümden korkan biri için.toprağına dokunamayan bir mezarın, duasını eksik etmeyen aynı zamanda ve ürperen, hüzünlenen...ama ben bu mezarlığı seviyorum.hele o denizcinin mezar taşı...o üstünde yazanlar.yolum düşmese de bir şekilde gidip tekrar tekrar okuyorum o şiiri.
üstelik bizim şu mezarlık-karacaahmet-öyle imkansız bir sessizlikte ki!iki ana caddenin ortasında sıkışmış,ulu ağaçlı,sokak köpekli ve kargalarıyla beraber hem de.sanki gizemli bir güç tarafından huzura bulanmış.mezarlıktan çıkar çıkmaz trafik sesiyle boğuluyor insan.
bugün yeni yılın ilk günü ve şu aklıma gelenlere bak.
tamamen özlemden ve alkolden saçmalıyorum belki.
ama olsun, yine de ben kargalardan korkuyorum.bu konuya daha sonra değineceğim.
sevdiğim insanlar, siz kendinizi bilirsiniz.ve özlendiğinizi de...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder